Paus Franciscus was voor de tweede keer op Lesbos. Na zijn eerste bezoek in 2016 was hij er nu weer om de wereld te vertellen dat Lesbos een schande is.
In zijn toespraak probeerde de paus niet om zijn emotie – lees: zijn verontwaardiging – te verbergen. Ik ben hier naartoe gekomen, sprak hij de migranten toe, om jullie uit de grond van mijn hart te verzekeren dat ik aan jullie zijde sta. Ik ben hier om jullie gezichten te zien en om jullie persoonlijk in de ogen te kijken. Jullie ogen zijn vervuld van angst en van verwachting, jullie ogen hebben geweld en armoede gezien, jullie ogen zien troebel van de vele tranen. Hij richtte ook uitdrukkelijke woorden van dank voor al wie zich het lot van de vluchtelingen wél aantrekt en hen terzijde staan.
De paus bezigde niet bepaald zalvende woorden in zijn aanklacht van de Europese politieke onwil om openhartiger met de migratie om te gaan. Welke wereld willen we onze kinderen meegeven? Een wereld waar kinderlijkjes aanspoelen op de kusten van de Middellandse Zee? Eeuwenlang verbond deze zee verschillende volkeren en landen, nu wordt ze een koud graf. Deze grote plas was ooit de bakermat van talloze beschavingen en intussen weerspiegelt ze de dood. Aanvaarden wij dat de ‘mare nostrum’ een ‘mare mortuum’ wordt, dat deze zee van herinneringen een zee van vergetelheid wordt? Ik smeek jullie, broeders en zusters, stop deze schipbreuk van de beschaving! Het geloof eist compassie en mededogen, het geloof spoort aan tot meer gastvrijheid.
Kijk hier naar een reportage van het bezoek en enkele hoogtepunten uit de toespraak (ondertiteld in her Engels).
